De trap niet meer van mij

Langzamerhand ben ik me los aan het weken van thuis. Deze uitdrukking doet me denken aan de postzegels die ik kreeg voor mijn 'verzameling'. Wat voor een pietenwerk het was om ze netjes los te weken van de envelop en ze daarna te sorteren en op te bergen. Wee je gebeente als je het nog niet had gedaan voordat de tante weer op bezoek kwam.

Over een paar weken ga ik verhuizen omdat ik ga studeren in een andere stad. Ik heb er heel veel zin in, maar het voelt wel vreemd af en toe.
Zo is mijn nieuwe zuid-hollandse studentenkamertje wat kleiner dan mijn kamer bij mijn ouders thuis, ik zal dus niet alles mee kunnen nemen. Wat laat je achter en wat neem je mee naar het 'nieuwe leven'? En is dat niet al te materialistisch gedacht?



Zo zijn er die kinderboeken (die ik stiekem nog wel eens lees), meubels (passen niet), dozen met schelpen (oké oké en containerlading Donald Ducks) en knutsels.

Dan besef ik; 'ik heb nog nooit eerder op eigen houtje verhuisd om te gaan studeren.' Wat natuurlijk niet heel gek is als net-middelbare-scholier-af-meisje.