En dan krijg je dat gezicht bij wijze van antwoord.
'Right, it's okay, I already know what you've done.' ' Well, let's move on.' Het voorspelbare verloop van een gesprek over waar je vandaan komt, en als ze wel eens in Nederland zijn geweest, of ik bedoel natuurlijk Amsterdam (of ik bedoel natuurlijk de coffeeshops in Amsterdam), dan is dit het enige wat je nog te zeggen hebt.
Af en toe vergeet je dat Nederland, en met name Amsterdam in deze toeristen-vakantie-tijd een reputatie heeft. Het doet je beseffen dat Nederland eigenlijk niet is zoals de rest van de wereld. En dat wat ik als normaal beschouw ook maar relatief is. Dat er miljoenen jongeren zijn die Nederland met zijn andersheid 'AWESOME' vinden, ook al durven ze dat niet te zeggen, want dat is Amerikaans.
Afgelopen week was ik in Engeland met een vriendin van de midddelbare school, waar ik dus net niet meer op zit, aan het rondreizen (inderdaad, met zo'n rugzak, maar hopelijk zonder de stank, want jeetje, wat een lucht bij sommigen!) van Londen via Oxford naar Bath en weer terug met de boot. Helaas heb ik geen camera (al mag ik er soms eentje lenen), en dus ook geen foto's. Ik zal er niet te lang over uitweiden, andermans vakantieverhalen lezen is vaak stommer dan je eigen en het mondt altijd zo snel uit in een kijk-wat-een-leuk-leven-ik-heb-show. Maar desalniettemin, hier komt het toch.
Het fijne van Engeland is dat je engels kan praten, en iedereen verstaat het. Dat lijkt simpel, en dat is het ook. Vaak zijn de eenvoudigste en simpelste dingen het beste, dus dit is echt fantastisch (voor meer over deze wijsheden wil ik graag verwijzen naar "Tao Te Chang" van Lao Tzu, of naar de leuke variant "de Taoh van Poeh") .
Wat een geluk om engels te praten met Engelsen. En Nieuw-Zeelanders en een Amerikaan(iets minder geluk op linguistisch gebied) en iemand uit Wales (oké, dat is niet te verstaan).
Verder hebben we ook engels gepraat met Fransen, Tsjechen en een Chinees meisje, maar de interessantste mensen waren de Britten zelf. Erg vermakelijk was in de trein een jongen uit Londen die net uit Amsterdam kwam. Net zo goed de ietwat aangeschoten man bij de buren in Londen (we logeerden bij vrienden) waar we gingen barbecuen, die uitgebreid ging vertellen waarom muziek is zo als muziek is, waarom mensen uit Parijs zo anders zijn dan mensen uit Nederland, dat jongens stom zijn en de wijn zo lekker.
In Oxford kwamen we op de fiets, terwijl we zochten naar een schroefje van een van de fietsen, een man tegen die stopte met hardlopen voor ons om mee te helpen zoeken. Ik vroeg hoe het ging met hardlopen en na een leuk gesprekje over hardlopen in het algemeen vertelde hij dat hij de uitvinder was van het -TIEN marathons in TIEN dagen- concept. Hij was de eerste die het gedaan had. OEWA!
Verder schijnt er een bepaalde kever te zijn in Engeland die bedreigd wordt door chemicaliën die gebruikt worden in de landbouw. Deze kever leeft in een symbiotische relatie met de bij, waardoor het erop neerkomt dat wanneer deze kever uitsterft, de bij ook uitsterft. Als de bij uitsterft is er geen honing meer in Engeland, maar dat niet alleen, want bijna al het groente, graan en fruit wordt bestoven met behulp van de bij. Dus ook geen groente, graan en fruit meer in Engeland zonder die kever. Nu is daar onderzoek naar gedaan onder andere door de universiteit van Oxford. Die resultaten hebben ze nu toevertrouwd aan een zeventienjarige die toevallig logeerde in hetzelfde hostel als wij. Wat een leuke gesprekken over bloemetjes en bijtjes.
In Bath hebben we een engelse jongen met een iets minder indrukwekkend bijbaantje uitgelegd hoe het zit met Sinterklaas in Nederland. Hij heeft ons beloofd de foto's van zijn pakjes/surprise avond te laten zien, alhoewel hij eerst overtuigd moest worden dat Sinterklaas geen racistische pedofiel is. Dit gesprek brak zodanig het ijs dat hij heeft verteld dat hij in de winter graag fallistische sneeuwsculpturen maakt. Maar dan in andere bewoording, als je begrijpt wat ik bedoel.
Leuk volk die Engelsen, ik heb nu al zin in het volgende tripje!
Nu ben ik weer thuis voor deze week, en dit zijn tegelijkertijd de laatste dagen dat ik hier woon. Deze week verhuis ik al mijn spullen naar mijn nieuwe studentenhuis. Mijn kamer hier is al half ingepakt, het heeft er nog nooit zo opgeruimd uitgezien. Alleen een paar overvolle dozen en al wat meubels van mijn zusje staan er nu. Ik verhuis niet alleen naar een nieuwe kamer buitenshuis maar ook binnen het huis, omdat mijn zusje dan de grootste (nu nog mijn) kamer krijgt. Oh die gemengde gevoelens!
Tijd om dat lampje maar eens los te schroeven...
